Ανεμώνη
Η ανεμώνη ή ανεμώνα είναι αγγειόσπερμο δικοτυλήδονο φυτό, ανήκει στην οικογένεια των ρανουγκουλιδών της τάξης των πολυκαρπικών. Θεωρείτε πολυετής πόα, ύψους έως 45 εκ. Τα φύλλα στη βάση του βλαστού έχουν μακρύ μίσχο και έλασμα αποτελούμενο τρία τμήματα, με βαθύς λοβούς. Ο βλαστός φέρει μία ομάδα από 3-4 άμισχα φύλλα, που διαιρούνται σε λεπτούς λοβούς. Το περιάνθιο αποτελείται από 5-8 πεταλόμορφα μέρη με ελλειψοειδές σχήμα και ποικίλα χρώματα. Οι στήμονες είναι πολυάριθμοι, με μπλε ανθήρες, ενώ στο κέντρο τα πολυάριθμα πυκνά και λεπτά καρπόφυλλα δημιουργούν έναν κώνο.
Φυτρώνει σε θαμνώνες και λιβάδια των χαμηλών υψομέτρων. Είναι εξαπλωμένη σε ολόκληρο τον κόσμο, είτε σαν αυτοφυής, είτε σαν καλλιεργούμενη. Η ονομασία ανεμώνη προέρχεται από τη λέξη άνεμος εξ αιτίας της υπόθεσης που έκαναν οι Αρχαίοι Έλληνες ότι τα φυτά αυτά άνθιζαν μόνον όταν φυσούσε άνεμος. Υπάρχουν 150 περίπου είδη ανεμώνης που πολλές ποικιλίες από αυτές καλλιεργούνται σε κήπους και πάρκα για τα όμορφα άνθη τους. Τα άνθη της, με μια μοναδική ποικιλία χρωμάτων, ξεχωρίζουν για την ομορφιά και το μέγεθος τους.
Η ανεμώνη ή ανεμώνα είναι αγγειόσπερμο δικοτυλήδονο φυτό, ανήκει στην οικογένεια των ρανουγκουλιδών της τάξης των πολυκαρπικών. Θεωρείτε πολυετής πόα, ύψους έως 45 εκ. Τα φύλλα στη βάση του βλαστού έχουν μακρύ μίσχο και έλασμα αποτελούμενο τρία τμήματα, με βαθύς λοβούς. Ο βλαστός φέρει μία ομάδα από 3-4 άμισχα φύλλα, που διαιρούνται σε λεπτούς λοβούς. Το περιάνθιο αποτελείται από 5-8 πεταλόμορφα μέρη με ελλειψοειδές σχήμα και ποικίλα χρώματα. Οι στήμονες είναι πολυάριθμοι, με μπλε ανθήρες, ενώ στο κέντρο τα πολυάριθμα πυκνά και λεπτά καρπόφυλλα δημιουργούν έναν κώνο.
Φυτρώνει σε θαμνώνες και λιβάδια των χαμηλών υψομέτρων. Είναι εξαπλωμένη σε ολόκληρο τον κόσμο, είτε σαν αυτοφυής, είτε σαν καλλιεργούμενη. Η ονομασία ανεμώνη προέρχεται από τη λέξη άνεμος εξ αιτίας της υπόθεσης που έκαναν οι Αρχαίοι Έλληνες ότι τα φυτά αυτά άνθιζαν μόνον όταν φυσούσε άνεμος. Υπάρχουν 150 περίπου είδη ανεμώνης που πολλές ποικιλίες από αυτές καλλιεργούνται σε κήπους και πάρκα για τα όμορφα άνθη τους. Τα άνθη της, με μια μοναδική ποικιλία χρωμάτων, ξεχωρίζουν για την ομορφιά και το μέγεθος τους.
Φούλι
Με το που διαβάσετε το όνομα φούλι είμαι σίγουρη ότι σκεφτήκατε το υπέροχο άρωμά του. Βαρύ και γλυκό παραπέμπει το μυαλό μας σε μαγικές καλοκαιρινές νύχτες γεμάτες μυστήριο.
Ξέρετε όμως ότι το φούλι στην ουσία είναι μία ποικιλία γιασεμιού; Συχνά αποκαλείται Αραβικό γιασεμί (γιασεμί του Σαμπάχ) προκειμένου να το διαχωρίσουμε από το κλασσικό γιασεμί που τόσο πολύ αγαπάμε στην Ελλάδα.
Ομως, παρόλο που αποκαλείται Αραβικό γιασεμί, το φυσικό του περιβάλλον είναι η Ινδία και καλλιεργείται με ζήλο και στις νότιες περιοχές της Κίνας. Μάλιστα το φούλι είναι αυτό που δίνει το άρωμα στο τσάι-γιασεμί.
Είναι ένας όμορφος θάμνος, με εντυπωσιακό φύλλωμα (σκούρα πράσινα γυαλιστερά φύλλα) και τα υπόλευκα λουλούδια του εμφανίζονται σε ομάδες στις άκρες των κλαδιών. Το άρωμά τους είναι μαγευτικό και μάλιστα τα κομμένα λουλούδια εξακολουθούν να μυρίζουν για πολλές ημέρες αν τα αφήσετε να ξεραθούν (εκτός βάζου) σε κάποιο σημείο του χώρου σας. Επίσης, εκχυλίσματα από τα λουλούδια του φυτού χρησιμοποιούνται κατά κόρον σε σκευάσματα αρωματοθεραπείας και εναλλακτικής ιατρικής. Τα λουλούδια του αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα όλων των εορταστικών τελετών που γίνονται στην Ινδία και κυρίως στους γάμους, ενώ συχνά θα το δείτε και στις περίφημες Χαβανέζικες γιρλάντες.
Με το που διαβάσετε το όνομα φούλι είμαι σίγουρη ότι σκεφτήκατε το υπέροχο άρωμά του. Βαρύ και γλυκό παραπέμπει το μυαλό μας σε μαγικές καλοκαιρινές νύχτες γεμάτες μυστήριο.
Ξέρετε όμως ότι το φούλι στην ουσία είναι μία ποικιλία γιασεμιού; Συχνά αποκαλείται Αραβικό γιασεμί (γιασεμί του Σαμπάχ) προκειμένου να το διαχωρίσουμε από το κλασσικό γιασεμί που τόσο πολύ αγαπάμε στην Ελλάδα.
Ομως, παρόλο που αποκαλείται Αραβικό γιασεμί, το φυσικό του περιβάλλον είναι η Ινδία και καλλιεργείται με ζήλο και στις νότιες περιοχές της Κίνας. Μάλιστα το φούλι είναι αυτό που δίνει το άρωμα στο τσάι-γιασεμί.
Είναι ένας όμορφος θάμνος, με εντυπωσιακό φύλλωμα (σκούρα πράσινα γυαλιστερά φύλλα) και τα υπόλευκα λουλούδια του εμφανίζονται σε ομάδες στις άκρες των κλαδιών. Το άρωμά τους είναι μαγευτικό και μάλιστα τα κομμένα λουλούδια εξακολουθούν να μυρίζουν για πολλές ημέρες αν τα αφήσετε να ξεραθούν (εκτός βάζου) σε κάποιο σημείο του χώρου σας. Επίσης, εκχυλίσματα από τα λουλούδια του φυτού χρησιμοποιούνται κατά κόρον σε σκευάσματα αρωματοθεραπείας και εναλλακτικής ιατρικής. Τα λουλούδια του αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα όλων των εορταστικών τελετών που γίνονται στην Ινδία και κυρίως στους γάμους, ενώ συχνά θα το δείτε και στις περίφημες Χαβανέζικες γιρλάντες.
Παπαρούνα (Poppy)
Αγγειόσπερμο, δικότυλο, ποώδες φυτό, η παπαρούνα ανήκει στην τάξη Παπαβερώδη και στην οικογένεια Παπαβερίδες. Περιλαμβάνει πολυάριθμα είδη, στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου δέκα ποικιλίες παπαρούνας.
Πιο διαδεδομένη είναι η Μήκων ή Ροιάς, η κόκκινη παπαρούνα των λιβαδιών, που έχει στεφάνη έντονου κόκκινου χρώματος. Αυτό το είδος παπαρούνας, είναι φυτό μονοετή, με βλαστό ύψους 20 – 50 εκ. συνήθως και φύλλα πτεροσχιδή και οδοντωτά. Τα άνθη της βγαίνουν την άνοιξη από τις μασχάλες τον φύλλων, πάνω σε μακριούς, τριχωτούς ποδίσκους και στρέφονται προς τα κάτω, πριν ακόμα ανοίξουν. Όταν ανοίξουν, ορθώνονται. Έχουν δύο τριχωτά σέπαλα, τέσσερα βαθυκόκκινα, αστραφτερά πέταλα, με μαύρη τη βάση τους. Οι στήμονες είναι πολλοί, μικροί, μαύροι. Οι καρποί είναι ατρακτοειδείς κάψες, που με τρύπες, κοντά στην κορυφή τους, απελευθερώνουν 8-10 σπόρους, με τους οποίους το φυτό πολλαπλασιάζεται.
Γενικά χαρακτηριστικά όλων των ειδών παπαρούνας, είναι τα φύλλα τους, που είτε αναπτύσσονται μέσα σε λοβό είτε είναι κομμένα σε διάφορα μέρη, διασκορπισμένα, ή ύπαρξη ενός γαλακτικού υγρού στο βλαστό , καθώς και τα μεγάλα τους άνθη που φύονται μεμονωμένα σε μίσχους άφυλλους ή σε φυλλώδης βλαστούς. Οι παπαρούνες βρίσκονται στις Εύκρατες και ψυχρές περιοχές της γης.
Αγγειόσπερμο, δικότυλο, ποώδες φυτό, η παπαρούνα ανήκει στην τάξη Παπαβερώδη και στην οικογένεια Παπαβερίδες. Περιλαμβάνει πολυάριθμα είδη, στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου δέκα ποικιλίες παπαρούνας.
Πιο διαδεδομένη είναι η Μήκων ή Ροιάς, η κόκκινη παπαρούνα των λιβαδιών, που έχει στεφάνη έντονου κόκκινου χρώματος. Αυτό το είδος παπαρούνας, είναι φυτό μονοετή, με βλαστό ύψους 20 – 50 εκ. συνήθως και φύλλα πτεροσχιδή και οδοντωτά. Τα άνθη της βγαίνουν την άνοιξη από τις μασχάλες τον φύλλων, πάνω σε μακριούς, τριχωτούς ποδίσκους και στρέφονται προς τα κάτω, πριν ακόμα ανοίξουν. Όταν ανοίξουν, ορθώνονται. Έχουν δύο τριχωτά σέπαλα, τέσσερα βαθυκόκκινα, αστραφτερά πέταλα, με μαύρη τη βάση τους. Οι στήμονες είναι πολλοί, μικροί, μαύροι. Οι καρποί είναι ατρακτοειδείς κάψες, που με τρύπες, κοντά στην κορυφή τους, απελευθερώνουν 8-10 σπόρους, με τους οποίους το φυτό πολλαπλασιάζεται.
Γενικά χαρακτηριστικά όλων των ειδών παπαρούνας, είναι τα φύλλα τους, που είτε αναπτύσσονται μέσα σε λοβό είτε είναι κομμένα σε διάφορα μέρη, διασκορπισμένα, ή ύπαρξη ενός γαλακτικού υγρού στο βλαστό , καθώς και τα μεγάλα τους άνθη που φύονται μεμονωμένα σε μίσχους άφυλλους ή σε φυλλώδης βλαστούς. Οι παπαρούνες βρίσκονται στις Εύκρατες και ψυχρές περιοχές της γης.
Τουλίπα (Tulip)
Αγγειόσπερμο, μονοκότυλο φυτό η τουλίπα ανήκει στην τάξη λιλιώδη και στην οικογένεια λιλιίδες. Υπάρχουν 100 περίπου είδη τουλίπας που είναι όλα πολυετή ποώδη φυτά των περιοχών της Ευρώπης και της δυτικής και κεντρικής Ασίας. Η τουλίπα καλλιεργείται συστηματικά κυρίως στη βόρεια και δυτική Ευρώπη όπου έφτασε στις αρχές του 16ου αιώνα και αναπτύχθηκαν πάμπολλες ποικιλίες.
Οι τουλίπες είναι βολβόριζα φυτά και ο βολβός τους είναι ωοειδής και καλύπτεται από διάφορους μεμβρανοειδείς χιτώνες καστανού χρώματος. Ο πολλαπλασιασμός τους γίνεται με τους βολβούς αυτούς οι οποίοι δημιουργούν υπόγεια ριζώματα και με τη σειρά τους τα ριζώματα αυτά νέους βολβούς και έτσι μπορεί να δημιουργηθούν ολόκληρες αποικίες.
Τα φύλλα της τουλίπας είναι μακριά και σαρκώδη ,αυλακωτά με σχήμα λογχοειδές ή ωοειδές. Από το κέντρο των φύλλων βγαίνει ένας μακρύς βλαστός που φτάνει σε ύψος τα 70 εκατοστά και φέρει στην κορυφή του ένα μόνο μεγάλο άνθος σχήματος κυπέλλου μονόχρωμο σε ποικίλους χρωματισμούς. Τα κύρια χρώματα των ανθών της τουλίπας είναι το κίτρινο και το κόκκινο, αλλά βρίσκουμε και λευκά, πορφυρά και ροζ άνθη. Οι τουλίπες φύονται σε βραχώδεις περιοχές , ορεινές και ημιορεινές, εκεί όπου αναπτύσσονται και άλλα ποώδη φυτά. Ορισμένα είδη τουλίπας έχουν σχέση με καλλιεργούμενες περιοχές , ιδιαίτερα αυτές όπου φύονται και σιτηρά.
Αγγειόσπερμο, μονοκότυλο φυτό η τουλίπα ανήκει στην τάξη λιλιώδη και στην οικογένεια λιλιίδες. Υπάρχουν 100 περίπου είδη τουλίπας που είναι όλα πολυετή ποώδη φυτά των περιοχών της Ευρώπης και της δυτικής και κεντρικής Ασίας. Η τουλίπα καλλιεργείται συστηματικά κυρίως στη βόρεια και δυτική Ευρώπη όπου έφτασε στις αρχές του 16ου αιώνα και αναπτύχθηκαν πάμπολλες ποικιλίες.
Οι τουλίπες είναι βολβόριζα φυτά και ο βολβός τους είναι ωοειδής και καλύπτεται από διάφορους μεμβρανοειδείς χιτώνες καστανού χρώματος. Ο πολλαπλασιασμός τους γίνεται με τους βολβούς αυτούς οι οποίοι δημιουργούν υπόγεια ριζώματα και με τη σειρά τους τα ριζώματα αυτά νέους βολβούς και έτσι μπορεί να δημιουργηθούν ολόκληρες αποικίες.
Τα φύλλα της τουλίπας είναι μακριά και σαρκώδη ,αυλακωτά με σχήμα λογχοειδές ή ωοειδές. Από το κέντρο των φύλλων βγαίνει ένας μακρύς βλαστός που φτάνει σε ύψος τα 70 εκατοστά και φέρει στην κορυφή του ένα μόνο μεγάλο άνθος σχήματος κυπέλλου μονόχρωμο σε ποικίλους χρωματισμούς. Τα κύρια χρώματα των ανθών της τουλίπας είναι το κίτρινο και το κόκκινο, αλλά βρίσκουμε και λευκά, πορφυρά και ροζ άνθη. Οι τουλίπες φύονται σε βραχώδεις περιοχές , ορεινές και ημιορεινές, εκεί όπου αναπτύσσονται και άλλα ποώδη φυτά. Ορισμένα είδη τουλίπας έχουν σχέση με καλλιεργούμενες περιοχές , ιδιαίτερα αυτές όπου φύονται και σιτηρά.
Γαρδένια (Gardenia)
Αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό η γαρδένια ανήκει στη τάξη ρουβιώδη της οικογένειας Ρουβιίδες. Υπάρχουν 250 περίπου είδη που είναι αειθαλείς θάμνοι και μικρά δέντρα. Προέρχεται από την Αφρική και την Ασία. Το γνωστότερο είδος είναι η κοινή γαρδένια. Θάμνος που φτάνει το 1,5 μέτρο ύψος με πλούσιο φύλλωμα που αποτελείται από ωραία στρογγυλά ή λογχοειδή λαμπερά πράσινα φύλλα και μεγάλα συνήθως διπλά, λευκά, ελαφρώς κηρώδη άνθη με το έξοχο άρωμα τους.
Η γαρδένια είναι εξαιρετικά ευαίσθητο φυτό. Το χειμώνα δεν αντέχει το ψύχος και θέλει προστασία, ενώ όταν ο καιρός δεν είναι ψυχρός διατηρείται όλο το χρόνο. Η πιο καλή θερμοκρασία για το φυτό είναι οι 10-13 βαθμοί. Το καλοκαίρι δεν αντέχει σε υψηλές θερμοκρασίες και πρέπει να τοποθετείται σε σκιερό μέρος.
Η υπέροχη γαρδένια έχει σκούρα και έντονα πράσινα αντίθετα φύλλα και μπορεί να φτάσει σε ύψος μέχρι 2,50 μέτρα με σχεδόν παρόμοιο πλάτος. Τα φύλλα είναι γυαλιστερά και δερματώδη. Σε ώριμη ηλικία το φυτό έχει συνήθως σφαιρικό σχήμα και μέτρια εμφάνιση. Η ανθοφορία συνήθως είναι σε έξαρση την άνοιξη και το καλοκαίρι αν και η γαρδένια δεν είναι φυτό που έχει μόνο συγκεκριμένη περίοδο ανθοφορίας και μπορεί να ανθίζει όλο το χρόνο αν έχει τις κατάλληλες συνθήκες. Τα λουλούδια της είναι κερώδη λευκά και γίνονται κίτρινα-κρεμ όσο ωριμάζουν. Η γαρδένια πολλαπλασιάζεται με φυλλώδη μοσχεύματα που έχουν 4 φύλλα και 10 εκατοστά μήκος και παίρνονται από σκληραγωγημένες γαρδένιες που λέγονται μάνες.
Αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό η γαρδένια ανήκει στη τάξη ρουβιώδη της οικογένειας Ρουβιίδες. Υπάρχουν 250 περίπου είδη που είναι αειθαλείς θάμνοι και μικρά δέντρα. Προέρχεται από την Αφρική και την Ασία. Το γνωστότερο είδος είναι η κοινή γαρδένια. Θάμνος που φτάνει το 1,5 μέτρο ύψος με πλούσιο φύλλωμα που αποτελείται από ωραία στρογγυλά ή λογχοειδή λαμπερά πράσινα φύλλα και μεγάλα συνήθως διπλά, λευκά, ελαφρώς κηρώδη άνθη με το έξοχο άρωμα τους.
Η γαρδένια είναι εξαιρετικά ευαίσθητο φυτό. Το χειμώνα δεν αντέχει το ψύχος και θέλει προστασία, ενώ όταν ο καιρός δεν είναι ψυχρός διατηρείται όλο το χρόνο. Η πιο καλή θερμοκρασία για το φυτό είναι οι 10-13 βαθμοί. Το καλοκαίρι δεν αντέχει σε υψηλές θερμοκρασίες και πρέπει να τοποθετείται σε σκιερό μέρος.
Η υπέροχη γαρδένια έχει σκούρα και έντονα πράσινα αντίθετα φύλλα και μπορεί να φτάσει σε ύψος μέχρι 2,50 μέτρα με σχεδόν παρόμοιο πλάτος. Τα φύλλα είναι γυαλιστερά και δερματώδη. Σε ώριμη ηλικία το φυτό έχει συνήθως σφαιρικό σχήμα και μέτρια εμφάνιση. Η ανθοφορία συνήθως είναι σε έξαρση την άνοιξη και το καλοκαίρι αν και η γαρδένια δεν είναι φυτό που έχει μόνο συγκεκριμένη περίοδο ανθοφορίας και μπορεί να ανθίζει όλο το χρόνο αν έχει τις κατάλληλες συνθήκες. Τα λουλούδια της είναι κερώδη λευκά και γίνονται κίτρινα-κρεμ όσο ωριμάζουν. Η γαρδένια πολλαπλασιάζεται με φυλλώδη μοσχεύματα που έχουν 4 φύλλα και 10 εκατοστά μήκος και παίρνονται από σκληραγωγημένες γαρδένιες που λέγονται μάνες.
Γιασεμί (Jasmine)
Το γιασεμί ή ίασμος είναι αγγειόσπερμο δικότυλο φυτό και ανήκει στην τάξη λιγουστρώδη και στην οικογένεια ελαιίδες . Είναι αναρριχώμενος θάμνος συνήθως αειθαλής αλλά και φυλλοβόλος.
Τα φύλλα του εναλλάσσονται σε απλά ή τρίφυλλα ή πτερωτά και είναι γυαλιστερά και σαρκώδη με σκούρο πράσινο χρώμα. Τα άνθη του είναι λευκά στα περισσότερα είδη αλλά και κίτρινα, λευκά-ροζ ή ροζ. Τα άνθη του αναπτύσσονται από τον πρώτο χρόνο αλλά είναι λίγα ενώ σημαντική παραγωγή λουλουδιών έχουμε από τον τρίτο χρόνο. Είναι αρωματικά και αναδύουν ένα γλυκό θαυμάσιο άρωμα. Ο καρπός του γιασεμιού είναι ράγα με 2 λοβούς. Οι ρίζες του δεν αναπτύσσονται πολύ ούτε διεισδύουν βαθιά στο έδαφος. Είναι πολυετές φυτό και χρησιμοποιεί το έδαφος μακροχρόνια και η καλλιέργεια του κρατάει γύρω στα 15 χρόνια.
Η ανθοφορία του ξεκινά με τις πρώτες ζεστές ημέρες της άνοιξης και διαρκεί μέχρι τα πρώτα κρύα αν και στις κλιματολογικές συνθήκες της χώρας μας η ανθοφορία του διατηρείται μέχρι και το Νοέμβριο. Το γιασεμί χρειάζεται απαραίτητα άφθονο φως, είτε απευθείας ηλιακό φως είτε ημισκιερά μέρη.
Το γιασεμί αντέχει στην ξηρασία, όμως να το ποτίζετε τακτικά τις ζεστές περιόδους του χρόνου, ιδιαίτερα αν το καλλιεργείτε σε γλάστρα. Ψεκάζετε συχνά τα φύλλα του με νερό για να τα διατηρείτε καθαρά από τη σκόνη και γυαλιστερά αλλά και για να δροσίσετε το φυτό σας, φροντίστε όμως να το κάνετε μετά τη δύση του ηλίου έτσι ώστε να μην καούν τα φύλλα του.
Το γιασεμί ή ίασμος είναι αγγειόσπερμο δικότυλο φυτό και ανήκει στην τάξη λιγουστρώδη και στην οικογένεια ελαιίδες . Είναι αναρριχώμενος θάμνος συνήθως αειθαλής αλλά και φυλλοβόλος.
Τα φύλλα του εναλλάσσονται σε απλά ή τρίφυλλα ή πτερωτά και είναι γυαλιστερά και σαρκώδη με σκούρο πράσινο χρώμα. Τα άνθη του είναι λευκά στα περισσότερα είδη αλλά και κίτρινα, λευκά-ροζ ή ροζ. Τα άνθη του αναπτύσσονται από τον πρώτο χρόνο αλλά είναι λίγα ενώ σημαντική παραγωγή λουλουδιών έχουμε από τον τρίτο χρόνο. Είναι αρωματικά και αναδύουν ένα γλυκό θαυμάσιο άρωμα. Ο καρπός του γιασεμιού είναι ράγα με 2 λοβούς. Οι ρίζες του δεν αναπτύσσονται πολύ ούτε διεισδύουν βαθιά στο έδαφος. Είναι πολυετές φυτό και χρησιμοποιεί το έδαφος μακροχρόνια και η καλλιέργεια του κρατάει γύρω στα 15 χρόνια.
Η ανθοφορία του ξεκινά με τις πρώτες ζεστές ημέρες της άνοιξης και διαρκεί μέχρι τα πρώτα κρύα αν και στις κλιματολογικές συνθήκες της χώρας μας η ανθοφορία του διατηρείται μέχρι και το Νοέμβριο. Το γιασεμί χρειάζεται απαραίτητα άφθονο φως, είτε απευθείας ηλιακό φως είτε ημισκιερά μέρη.
Το γιασεμί αντέχει στην ξηρασία, όμως να το ποτίζετε τακτικά τις ζεστές περιόδους του χρόνου, ιδιαίτερα αν το καλλιεργείτε σε γλάστρα. Ψεκάζετε συχνά τα φύλλα του με νερό για να τα διατηρείτε καθαρά από τη σκόνη και γυαλιστερά αλλά και για να δροσίσετε το φυτό σας, φροντίστε όμως να το κάνετε μετά τη δύση του ηλίου έτσι ώστε να μην καούν τα φύλλα του.
Κυκλάμινο (Cyclamen)
Το κυκλάμινο ανήκει στην οικογένεια των Πριμουλιδών (Primuleae). Είναι πόα κονδυλόριζη, μικρού ύψους, με σφαιρικό κόνδυλο, που μοιάζει με πατάτα. Τα φύλλα του είναι όλα παράριζα, μακρόμισχα. Ο μίσχος τους είναι λεπτός πορφυρός και το έλασμα πλατύ καρδιοειδές, σκούρο πράσινο με λευκές κηλιδώσεις και κοκκινοπόρφυρο από κάτω. Τα άνθη του είναι επίσης παράριζα πάνω σε μακρύ ποδίσκο ρόδινα, ελαφρώς εύοσμα, με κάλυκα πενταμερή και στεφάνη συμπέταλη με πέντε λοβούς και καθώς αναπτύσσονται γυρίζουν προς τα κάτω πέντε στήμονες. Πρόκειται για ένα βολβώδη φυτό (οι βολβοί τους όμως έχουν σχήμα καρότου κι όχι κρεμμυδιού) και ανθίζουν από το Νοέμβριο έως τα τέλη Ιανουαρίου ενώ στη φύση η ανθοφορία αρχίζει από το Σεπτέμβριο και διαρκεί περίπου μέχρι το Δεκέμβριο.
Τα άγρια κυκλάμινα έχουν λευκό ή ανοικτό ροζ χρώμα με σκούρο ροζ στεφάνι στη βάση των πετάλων. Τα φύλλα τους είναι σκούρα πράσινα, σε σχήμα καρδιάς, και συνήθως έχουν γραμμές από γκρι ή ασημένιο χρώμα.
Ο καλύτερος τρόπος για να ποτίζετε τα κυκλάμινα είναι να βυθίζετε τη γλάστρα μέσα σε μία λεκάνη με νερό που όμως θα πρέπει να έχει περίπου τη θερμοκρασία του χώρου. Αφήστε τη γλάστρα να απορροφήσει όσο νερό χρειάζεται, 10-15 λεπτά είναι αρκετά, και όταν δείτε το χώμα στην επιφάνεια να υγραίνεται, βγάλτε τη γλάστρα από το νερό. Αδειάστε το νερό που τυχόν λιμνάζει στο πιατάκι της γλάστρας γιατί οι ρίζες των κυκλάμινων σαπίζουν εύκολα. Τα κυκλάμινα χρειάζονται υγρό χώμα αλλά το υπερβολικό πότισμα θα καταστρέψει τα φυτά. Όταν τα λουλούδια μαραθούν και πέσουν, κόψτε τα και βγάλτε τη γλάστρα στο μπαλκόνι σας. Τοποθετείστε την σε ένα σκιερό, δροσερό σημείο και σταματήστε το πότισμα. Θα δείτε τα φύλλα να ξεραίνονται και να πέφτουν αλλά αυτό είναι φυσιολογικό γιατί οι βολβοί «κοιμούνται» τους καλοκαιρινούς μήνες.
Το κυκλάμινο ανήκει στην οικογένεια των Πριμουλιδών (Primuleae). Είναι πόα κονδυλόριζη, μικρού ύψους, με σφαιρικό κόνδυλο, που μοιάζει με πατάτα. Τα φύλλα του είναι όλα παράριζα, μακρόμισχα. Ο μίσχος τους είναι λεπτός πορφυρός και το έλασμα πλατύ καρδιοειδές, σκούρο πράσινο με λευκές κηλιδώσεις και κοκκινοπόρφυρο από κάτω. Τα άνθη του είναι επίσης παράριζα πάνω σε μακρύ ποδίσκο ρόδινα, ελαφρώς εύοσμα, με κάλυκα πενταμερή και στεφάνη συμπέταλη με πέντε λοβούς και καθώς αναπτύσσονται γυρίζουν προς τα κάτω πέντε στήμονες. Πρόκειται για ένα βολβώδη φυτό (οι βολβοί τους όμως έχουν σχήμα καρότου κι όχι κρεμμυδιού) και ανθίζουν από το Νοέμβριο έως τα τέλη Ιανουαρίου ενώ στη φύση η ανθοφορία αρχίζει από το Σεπτέμβριο και διαρκεί περίπου μέχρι το Δεκέμβριο.
Τα άγρια κυκλάμινα έχουν λευκό ή ανοικτό ροζ χρώμα με σκούρο ροζ στεφάνι στη βάση των πετάλων. Τα φύλλα τους είναι σκούρα πράσινα, σε σχήμα καρδιάς, και συνήθως έχουν γραμμές από γκρι ή ασημένιο χρώμα.
Ο καλύτερος τρόπος για να ποτίζετε τα κυκλάμινα είναι να βυθίζετε τη γλάστρα μέσα σε μία λεκάνη με νερό που όμως θα πρέπει να έχει περίπου τη θερμοκρασία του χώρου. Αφήστε τη γλάστρα να απορροφήσει όσο νερό χρειάζεται, 10-15 λεπτά είναι αρκετά, και όταν δείτε το χώμα στην επιφάνεια να υγραίνεται, βγάλτε τη γλάστρα από το νερό. Αδειάστε το νερό που τυχόν λιμνάζει στο πιατάκι της γλάστρας γιατί οι ρίζες των κυκλάμινων σαπίζουν εύκολα. Τα κυκλάμινα χρειάζονται υγρό χώμα αλλά το υπερβολικό πότισμα θα καταστρέψει τα φυτά. Όταν τα λουλούδια μαραθούν και πέσουν, κόψτε τα και βγάλτε τη γλάστρα στο μπαλκόνι σας. Τοποθετείστε την σε ένα σκιερό, δροσερό σημείο και σταματήστε το πότισμα. Θα δείτε τα φύλλα να ξεραίνονται και να πέφτουν αλλά αυτό είναι φυσιολογικό γιατί οι βολβοί «κοιμούνται» τους καλοκαιρινούς μήνες.
Ορτανσία (Ortensia)
Η ορτανσία είναι δικοτυλήδονο φυτό, που ανήκει στην οικογένεια Σαξιφραγίδες (Saxifragaceae). Είναι ένα μικρό θαμνώδες φυτό ύψους 0,40 εκ. έως 2,50 μ. Τα φύλλα είναι ωοειδή ή ελλειπτικά, αιχμηρά στην κορυφή πριονωτά, και έχουν μήκος 10-20 εκ. Σχηματίζουν σφαιρικές, φοβοειδείς ή κορυμβόμορφες ταξιανθίες. Οι ταξιανθίες της είναι πλούσιες, και σφαιρικές. Αποτελούνται από πολλά ροζ, κόκκινα, μοβ, μπλε και λευκά άνθη. Τα άνθη της διαφέρουν ανάλογα με την ποικιλία και μπορούμε να συναντήσουμε λευκές, ροζ, μοβ και μπλε ορτανσίες. Το χρώμα της καθορίζεται κυρίως από τη γενετική σύσταση του φυτού αλλά και από το έδαφος, όμως μία αλλαγή χρωματισμού μπορεί να επιτευχθεί και με διάφορους εμβολιασμούς.
Η ορτανσία λέγεται και υδραγγεία επειδή τα περικάρπια της μοιάζουν στο σχήμα με κύπελλα νερού. To γένος υδράγγεα (Hydrangea) περιλαμβάνει γύρω στα 25 είδη, που ευδοκιμούν στην Κεντρική και στην Ανατολική Ασία, κυρίως στην Κίνα και στις περιοχές των Ιμαλαΐων, όπως επίσης και στην αμερικανική ήπειρο.
Ένα ενδιαφέρον πράγμα σχετικά με αυτές τις παραδοσιακές ορτανσίες είναι το χρώμα του άνθους το οποίο εξαρτάται από το pH του εδάφους. Για ροζ άνθη χρειάζεστε χώμα περισσότερο αλκαλικό και για μπλε άνθη περισσότερο όξινο. Άσχετα με το pH το χώμα σας πρέπει να είναι πλούσιο σε οργανικά. Φροντίστε να προσθέσετε κάποιο λίπασμα. Και φυσικά σιγουρευτείτε ότι οι ορτανσίες σας έχουν την κανονική υγρασία.
Η ορτανσία είναι δικοτυλήδονο φυτό, που ανήκει στην οικογένεια Σαξιφραγίδες (Saxifragaceae). Είναι ένα μικρό θαμνώδες φυτό ύψους 0,40 εκ. έως 2,50 μ. Τα φύλλα είναι ωοειδή ή ελλειπτικά, αιχμηρά στην κορυφή πριονωτά, και έχουν μήκος 10-20 εκ. Σχηματίζουν σφαιρικές, φοβοειδείς ή κορυμβόμορφες ταξιανθίες. Οι ταξιανθίες της είναι πλούσιες, και σφαιρικές. Αποτελούνται από πολλά ροζ, κόκκινα, μοβ, μπλε και λευκά άνθη. Τα άνθη της διαφέρουν ανάλογα με την ποικιλία και μπορούμε να συναντήσουμε λευκές, ροζ, μοβ και μπλε ορτανσίες. Το χρώμα της καθορίζεται κυρίως από τη γενετική σύσταση του φυτού αλλά και από το έδαφος, όμως μία αλλαγή χρωματισμού μπορεί να επιτευχθεί και με διάφορους εμβολιασμούς.
Η ορτανσία λέγεται και υδραγγεία επειδή τα περικάρπια της μοιάζουν στο σχήμα με κύπελλα νερού. To γένος υδράγγεα (Hydrangea) περιλαμβάνει γύρω στα 25 είδη, που ευδοκιμούν στην Κεντρική και στην Ανατολική Ασία, κυρίως στην Κίνα και στις περιοχές των Ιμαλαΐων, όπως επίσης και στην αμερικανική ήπειρο.
Ένα ενδιαφέρον πράγμα σχετικά με αυτές τις παραδοσιακές ορτανσίες είναι το χρώμα του άνθους το οποίο εξαρτάται από το pH του εδάφους. Για ροζ άνθη χρειάζεστε χώμα περισσότερο αλκαλικό και για μπλε άνθη περισσότερο όξινο. Άσχετα με το pH το χώμα σας πρέπει να είναι πλούσιο σε οργανικά. Φροντίστε να προσθέσετε κάποιο λίπασμα. Και φυσικά σιγουρευτείτε ότι οι ορτανσίες σας έχουν την κανονική υγρασία.
Ηλίανθος (Sunflower)
Ο ηλίανθος είναι ένα ποώδες φυτό των εύκρατων χωρών, μονοετές ή πολυετές, με κεφάλια μεγάλες μαργαρίτες που στρέφονται προς τον ήλιο και ακολουθούν την πορεία του κατά τη διάρκεια της μέρας. Καλλιεργείται για τους εδώδιμους καρπούς του που ονομάζονται ηλιόσποροι. Το χρώμα των λουλουδιών είναι φυσικά κίτρινο.
Όπως άλλωστε δηλώνει και το όνομά τους, οι ηλίανθοι θέλουν άφθονο απευθείας ηλιακό φως για να αναπτυχθούν. Ο βλαστός στρέφεται προς το φως και αφήνει την ανθοταξία να λάβει τη μέγιστη ποσότητα ηλιακού φωτός. Μια φυτική ορμόνη, η οξίνη, η οποία συγκεντρώνεται στα σκιερά μέρη, επιτρέπει την επιμήκυνση των φυτικών κυττάρων συγκριτικά με τις περισσότερο φωτεινές περιοχές, οι οποίες παρουσιάζουν μικρότερη συγκέντρωση οξίνης. Έτσι ο βλαστός του ηλιόσπορου, καθώς και άλλων φυτών, κάμπτεται προς τη μεριά του Ήλιου ή μιας άλλης φωτεινής πηγής. Όταν το φυτό ωριμάσει, τα φυτικά κύτταρα του βλαστού γερνάνε και η ανθοταξία γίνεται πιο βαριά, οπότε ο βλαστός δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος για να τη στρέψει προς το φως. Κάμπτεται λοιπόν προς τη μία πλευρά, μην μπορώντας να ακολουθήσει την πορεία του Ήλιου.
Οι ηλίανθοι ανθίζουν όλο το καλοκαίρι αλλά καταστρέφονται με τα πρώτα κρύα. Πότισμα χρειάζονται αραιά καθώς οι ηλίανθοι ευδοκιμούν σε ζεστά και ξηρά κλίματα και πάντα θα πρέπει να αδειάζετε το νερό που περισσεύει στο πιατάκι της γλάστρα, αν τα έχετε σε γλάστρα. Στον κήπο φροντίστε το έδαφος να έχει καλή αποστράγγιση. Το ιδανικό χώμα για τους ηλίανθους θα πρέπει να είναι ελαφρύ, ελαφρά όξινο έως αλκαλικό.
Ο ηλίανθος είναι ένα ποώδες φυτό των εύκρατων χωρών, μονοετές ή πολυετές, με κεφάλια μεγάλες μαργαρίτες που στρέφονται προς τον ήλιο και ακολουθούν την πορεία του κατά τη διάρκεια της μέρας. Καλλιεργείται για τους εδώδιμους καρπούς του που ονομάζονται ηλιόσποροι. Το χρώμα των λουλουδιών είναι φυσικά κίτρινο.
Όπως άλλωστε δηλώνει και το όνομά τους, οι ηλίανθοι θέλουν άφθονο απευθείας ηλιακό φως για να αναπτυχθούν. Ο βλαστός στρέφεται προς το φως και αφήνει την ανθοταξία να λάβει τη μέγιστη ποσότητα ηλιακού φωτός. Μια φυτική ορμόνη, η οξίνη, η οποία συγκεντρώνεται στα σκιερά μέρη, επιτρέπει την επιμήκυνση των φυτικών κυττάρων συγκριτικά με τις περισσότερο φωτεινές περιοχές, οι οποίες παρουσιάζουν μικρότερη συγκέντρωση οξίνης. Έτσι ο βλαστός του ηλιόσπορου, καθώς και άλλων φυτών, κάμπτεται προς τη μεριά του Ήλιου ή μιας άλλης φωτεινής πηγής. Όταν το φυτό ωριμάσει, τα φυτικά κύτταρα του βλαστού γερνάνε και η ανθοταξία γίνεται πιο βαριά, οπότε ο βλαστός δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος για να τη στρέψει προς το φως. Κάμπτεται λοιπόν προς τη μία πλευρά, μην μπορώντας να ακολουθήσει την πορεία του Ήλιου.
Οι ηλίανθοι ανθίζουν όλο το καλοκαίρι αλλά καταστρέφονται με τα πρώτα κρύα. Πότισμα χρειάζονται αραιά καθώς οι ηλίανθοι ευδοκιμούν σε ζεστά και ξηρά κλίματα και πάντα θα πρέπει να αδειάζετε το νερό που περισσεύει στο πιατάκι της γλάστρα, αν τα έχετε σε γλάστρα. Στον κήπο φροντίστε το έδαφος να έχει καλή αποστράγγιση. Το ιδανικό χώμα για τους ηλίανθους θα πρέπει να είναι ελαφρύ, ελαφρά όξινο έως αλκαλικό.
Χρυσάνθεμο
Το χρυσάνθεμο είναι δικότυλο φυτό, πολυετές με σχεδόν ξυλώδη στελέχη, της οικογένειας των σύνθετων με φυτά κυρίως καλλωπιστικά που έχουν άνθη με ωραία, μεγάλα πέταλα όλων των χρωμάτων, εκτός από το γαλάζιο.
Τα χρυσάνθεμα έχουν πυκνό φύλλωμα, σκούρο πράσινο με γκριζοπράσινη την κάτω επιφάνεια των φύλλων που είναι λογχοειδή και πριονωτά. Το ύψος τους ξεκινά από τα 20 περίπου εκατοστά αλλά φτάνει μέχρι και το ένα μέτρο ανάλογα με την ποικιλία και την ποιότητα του εδάφους. Τα πανέμορφα λουλούδια τους, σε μία απέραντη ποικιλία χρωμάτων και μεγεθών, έχουν στο κέντρο κίτρινους δίσκους σαν της μαργαρίτας αν και σε πολλές ποικιλίες τα πέταλα των λουλουδιών είναι τόσο πυκνά που ο δίσκος αυτός δεν φαίνεται. Ο κεντρικός μίσχος των χρυσανθέμων χωρίζεται σε πολλούς μικρότερους που ο καθένας τους έχει 3 ή περισσότερα μπουμπούκια. Τα μπουμπούκια ανοίγουν σταδιακά και διαρκούν αρκετές ημέρες. Το ριζικό τους σύστημα είναι πλούσιο και έτσι καταφέρνουν να εκμεταλλεύονται καλά την υγρασία του εδάφους, κάτι που τα κάνει αρκετά ανθεκτικά στις ζεστές θερμοκρασίες.
Στην περίπτωση των περισσότερων από τα ετήσια είδη οι ανθίσεις μοιάζουν με τις τεράστιες μαργαρίτες. Τα άνθη είναι άσπρα ή έχουν και κάποια σκιά κίτρινου, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις έχουν ένα καφέ ή κόκκινο δαχτυλίδι στο κέντρο.
Τα χρυσάνθεμα ευδοκιμούν σε όλα σχεδόν τα εδάφη αλλά προτιμούν πλούσιο χώμα, που να περιέχει άμμο και άργιλο και καλή αποστράγγιση. Χρειάζονται απευθείας ηλιακό φως για να φθάσουν σε ανθοφορία και αντέχουν τόσο τον ήλιο όσο και τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Αν τα καλλιεργείτε σε γλάστρα, οταν ανθίσουν, φροντίστε τις ζεστές ηλιόλουστες ημέρες να μην τα αφήνετε για πολλές ώρες σε απευθείας ηλιακό φως για να μην καούν τα πέταλα και να διατηρηθούν τα λουλούδια τους ακόμα περισσότερο. Το καλοκαίρι τοποθετήστε τις γλάστρες σε φωτεινό σημείο αλλά όχι κάτω από τις καυτές ακτίνες του ήλιου. Ποτίστε τα όταν το χώμα τους είναι ξερό στην επιφάνεια ή όταν δείτε τα φύλλα τους να αρχίζουν να κρέμονται. Προσέξτε να μην τα ποτίζετε πιο συχνά απο ότι πρέπει γιατί οι ρίζες τους σαπίζουν εύκολα.
Το χρυσάνθεμο είναι δικότυλο φυτό, πολυετές με σχεδόν ξυλώδη στελέχη, της οικογένειας των σύνθετων με φυτά κυρίως καλλωπιστικά που έχουν άνθη με ωραία, μεγάλα πέταλα όλων των χρωμάτων, εκτός από το γαλάζιο.
Τα χρυσάνθεμα έχουν πυκνό φύλλωμα, σκούρο πράσινο με γκριζοπράσινη την κάτω επιφάνεια των φύλλων που είναι λογχοειδή και πριονωτά. Το ύψος τους ξεκινά από τα 20 περίπου εκατοστά αλλά φτάνει μέχρι και το ένα μέτρο ανάλογα με την ποικιλία και την ποιότητα του εδάφους. Τα πανέμορφα λουλούδια τους, σε μία απέραντη ποικιλία χρωμάτων και μεγεθών, έχουν στο κέντρο κίτρινους δίσκους σαν της μαργαρίτας αν και σε πολλές ποικιλίες τα πέταλα των λουλουδιών είναι τόσο πυκνά που ο δίσκος αυτός δεν φαίνεται. Ο κεντρικός μίσχος των χρυσανθέμων χωρίζεται σε πολλούς μικρότερους που ο καθένας τους έχει 3 ή περισσότερα μπουμπούκια. Τα μπουμπούκια ανοίγουν σταδιακά και διαρκούν αρκετές ημέρες. Το ριζικό τους σύστημα είναι πλούσιο και έτσι καταφέρνουν να εκμεταλλεύονται καλά την υγρασία του εδάφους, κάτι που τα κάνει αρκετά ανθεκτικά στις ζεστές θερμοκρασίες.
Στην περίπτωση των περισσότερων από τα ετήσια είδη οι ανθίσεις μοιάζουν με τις τεράστιες μαργαρίτες. Τα άνθη είναι άσπρα ή έχουν και κάποια σκιά κίτρινου, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις έχουν ένα καφέ ή κόκκινο δαχτυλίδι στο κέντρο.
Τα χρυσάνθεμα ευδοκιμούν σε όλα σχεδόν τα εδάφη αλλά προτιμούν πλούσιο χώμα, που να περιέχει άμμο και άργιλο και καλή αποστράγγιση. Χρειάζονται απευθείας ηλιακό φως για να φθάσουν σε ανθοφορία και αντέχουν τόσο τον ήλιο όσο και τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Αν τα καλλιεργείτε σε γλάστρα, οταν ανθίσουν, φροντίστε τις ζεστές ηλιόλουστες ημέρες να μην τα αφήνετε για πολλές ώρες σε απευθείας ηλιακό φως για να μην καούν τα πέταλα και να διατηρηθούν τα λουλούδια τους ακόμα περισσότερο. Το καλοκαίρι τοποθετήστε τις γλάστρες σε φωτεινό σημείο αλλά όχι κάτω από τις καυτές ακτίνες του ήλιου. Ποτίστε τα όταν το χώμα τους είναι ξερό στην επιφάνεια ή όταν δείτε τα φύλλα τους να αρχίζουν να κρέμονται. Προσέξτε να μην τα ποτίζετε πιο συχνά απο ότι πρέπει γιατί οι ρίζες τους σαπίζουν εύκολα.
Ιβίσκος (Hibiscus)
Αγγειόσπερμο δικότυλο φυτό ο ιβίσκος ανήκει στην τάξη μαλβώδη και στην οικογένεια μαλβίδες με 200 είδη δέντρων, ποωδών φυτών και θάμνων. Η καταγωγή του είναι από την Ανατολική Ασία. Το φυτό αυτό είναι θαμνώδες με οδοντωτό, γυαλιστερό φύλλωμα. Τα φύλλα του έχουν νευρώσεις, εναλλάσσονται και έχουν μίσχους. Τα ανθη του έχουν 5 μεγάλα πέταλα που είναι σε σχήμα κώνου, ειναι κυρίως κόκκινα, αλλά και πολλά άλλα χρώματα. Επίσης είναι φυτό μεγάλης καλλωπιστικής αξίας και ευαίσθητο στις χαμηλές θερμοκρασίες, με μεγάλη διάρκεια ανθοφορίας, κατάλληλο για εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους.
Τα πιο κοινά είδη ιβίσκου είναι : ο ιβίσκος ο σειριακός, ο οποιος ειναι θάμνος ή μικρό δέντρο καλλωπιστικό με πολύ ωραία μεγάλα άνθη. Τα φύλλα του είναι μεγάλα τριγωνικά και οδοντωτά, ειναι ευαίσθητος στο ψύχος κια αγαπά τα ηλιόλουστα μέρη. Ο ιβίσκος ο κανναβίνος είναι ποώδες μονοετές φυτό φτάνει σε ύψος τα 3,5 μέτρα, τα φύλλα του συγκεντρώνονται στις κορυφές των βλαστών. Τα άνθη του είναι κίτρινα και στο κέντρο τους μοβ. Ο ιβίσκος ο σινικός, καλλιεργείται στην Κίνα και χρησιμοποιείται στην παρασκευή χαρτιού. Ο ιβίσκος της Ερυθραίας, καλλιεργείται για τα άνθη του από τα οποία παρασκευάζεται αφέψημα χωνευτικό και τονωτικό. Ο ιβίσκος ρόζα ή κινέζικη τριανταφυλλιά που φτάνει σε ύψος τα 4 μέτρα και καλλιεργείται για τα μεγάλα , όμορφα κωνικά του άνθη σε ποικιλία χρωμάτων. Και ο ιβίσκος ο τρισχιδής είναι μονοετές φυτό με πολλές διακλαδώσεις των βλαστών του που φέρουν πολλές τρίχες. Τα άνθη του έχουν χρώμα κόκκινο, λευκό ή κίτρινο και ανοίγουν όταν είναι στον ήλιο ενώ κλείνουν όταν είναι στη σκιά.
Ο αυθεντικός τροπικός ιβίσκος έχει κόκκινα λουλούδια, αλλά οι γενετιστές έχουν παράγει μια τεράστια ποικιλία χρωμάτων μεταξύ των οποίων παραλλαγές του κίτρινου, του πορτοκαλί και του ροζ όπως και διχρωμίες ή τριχρωμίες. Πρόσφατα έχουν αναπτυχθεί πολλά υβρίδια με φυτά που έχουν πολύχρωμα λουλούδια ή διπλά λουλούδια. Ο ιβίσκος ο σινικός είναι ένα πανέμορφο φυτό, εύκολο να καλλιεργηθεί σε εσωτερικό χώρο. Είναι συγγενικό με τον ιβίσκο τον συριακό, ο οποίος καλλιεργείται σε κήπους και σε πάρκα. Ο ιβίσκος ο σινικός όμως δεν είναι τόσο ανθεκτικός στο χειμωνιάτικο κρύο και είναι προτιμότερο να τον διατηρήσετε σαν φυτό εσωτερικού χώρου.
Αγγειόσπερμο δικότυλο φυτό ο ιβίσκος ανήκει στην τάξη μαλβώδη και στην οικογένεια μαλβίδες με 200 είδη δέντρων, ποωδών φυτών και θάμνων. Η καταγωγή του είναι από την Ανατολική Ασία. Το φυτό αυτό είναι θαμνώδες με οδοντωτό, γυαλιστερό φύλλωμα. Τα φύλλα του έχουν νευρώσεις, εναλλάσσονται και έχουν μίσχους. Τα ανθη του έχουν 5 μεγάλα πέταλα που είναι σε σχήμα κώνου, ειναι κυρίως κόκκινα, αλλά και πολλά άλλα χρώματα. Επίσης είναι φυτό μεγάλης καλλωπιστικής αξίας και ευαίσθητο στις χαμηλές θερμοκρασίες, με μεγάλη διάρκεια ανθοφορίας, κατάλληλο για εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους.
Τα πιο κοινά είδη ιβίσκου είναι : ο ιβίσκος ο σειριακός, ο οποιος ειναι θάμνος ή μικρό δέντρο καλλωπιστικό με πολύ ωραία μεγάλα άνθη. Τα φύλλα του είναι μεγάλα τριγωνικά και οδοντωτά, ειναι ευαίσθητος στο ψύχος κια αγαπά τα ηλιόλουστα μέρη. Ο ιβίσκος ο κανναβίνος είναι ποώδες μονοετές φυτό φτάνει σε ύψος τα 3,5 μέτρα, τα φύλλα του συγκεντρώνονται στις κορυφές των βλαστών. Τα άνθη του είναι κίτρινα και στο κέντρο τους μοβ. Ο ιβίσκος ο σινικός, καλλιεργείται στην Κίνα και χρησιμοποιείται στην παρασκευή χαρτιού. Ο ιβίσκος της Ερυθραίας, καλλιεργείται για τα άνθη του από τα οποία παρασκευάζεται αφέψημα χωνευτικό και τονωτικό. Ο ιβίσκος ρόζα ή κινέζικη τριανταφυλλιά που φτάνει σε ύψος τα 4 μέτρα και καλλιεργείται για τα μεγάλα , όμορφα κωνικά του άνθη σε ποικιλία χρωμάτων. Και ο ιβίσκος ο τρισχιδής είναι μονοετές φυτό με πολλές διακλαδώσεις των βλαστών του που φέρουν πολλές τρίχες. Τα άνθη του έχουν χρώμα κόκκινο, λευκό ή κίτρινο και ανοίγουν όταν είναι στον ήλιο ενώ κλείνουν όταν είναι στη σκιά.
Ο αυθεντικός τροπικός ιβίσκος έχει κόκκινα λουλούδια, αλλά οι γενετιστές έχουν παράγει μια τεράστια ποικιλία χρωμάτων μεταξύ των οποίων παραλλαγές του κίτρινου, του πορτοκαλί και του ροζ όπως και διχρωμίες ή τριχρωμίες. Πρόσφατα έχουν αναπτυχθεί πολλά υβρίδια με φυτά που έχουν πολύχρωμα λουλούδια ή διπλά λουλούδια. Ο ιβίσκος ο σινικός είναι ένα πανέμορφο φυτό, εύκολο να καλλιεργηθεί σε εσωτερικό χώρο. Είναι συγγενικό με τον ιβίσκο τον συριακό, ο οποίος καλλιεργείται σε κήπους και σε πάρκα. Ο ιβίσκος ο σινικός όμως δεν είναι τόσο ανθεκτικός στο χειμωνιάτικο κρύο και είναι προτιμότερο να τον διατηρήσετε σαν φυτό εσωτερικού χώρου.
Τριανταφυλλιά
Η τριανταφυλλιά ανήκει στην οικογένεια των ροδιδών (διαφορετικά η τριανταφυλλιά ονομάζεται και ρόδη). Είναι καλλωπιστικό και φυλλοβόλο φυτό. Αποτελείται από τη ρίζα, τον βλαστό, τα φύλλα και τα μπουμπούκια της. Η ρίζα της τριανταφυλλιάς είναι αποξυλωμένη και διακλαδίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Συνεχίζοντας, ο βλαστός της αρχικά είναι τρυφερός και πράσινος, ενώ κάποια στιγμή αρχίζει να σκληραίνει και να αποξηραίνεται. Επίσης, ο βλαστός εξωτερικά έχει φύλλα και αγκάθια. Τα φύλλα είναι πτερωτά με φυλλάρια οδοντωτά ή πριονωτά και έχουν πτερυγιοειδή μίσχο. Τα άνθη της τριανταφυλλιάς βγαίνουν στις άκρες των τρυφερών βλαστών. Στην αρχή είναι κλειστά τα μπουμπούκια της, ενώ σιγά σιγά αρχίζουν να ανοίγουν και να ξεπετάγονται τα πέταλα. Τα πέταλα έχουν διάφορα χρώματα. Το χρώμα των λουλουδιών τους είναι ανάλογο με την ποικιλία της κάθε τριανταφυλλιάς. Η τριανταφυλλιά πολλαπλασιάζεται με πέντε τρόπους. Πολλαπλασιάζεται με παράρριζα, με σπέρματα, με καταβολάδες, με μοσχεύματα και με μπόλιασμα.
Η τριανταφυλλιά ανήκει στην οικογένεια των ροδιδών (διαφορετικά η τριανταφυλλιά ονομάζεται και ρόδη). Είναι καλλωπιστικό και φυλλοβόλο φυτό. Αποτελείται από τη ρίζα, τον βλαστό, τα φύλλα και τα μπουμπούκια της. Η ρίζα της τριανταφυλλιάς είναι αποξυλωμένη και διακλαδίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Συνεχίζοντας, ο βλαστός της αρχικά είναι τρυφερός και πράσινος, ενώ κάποια στιγμή αρχίζει να σκληραίνει και να αποξηραίνεται. Επίσης, ο βλαστός εξωτερικά έχει φύλλα και αγκάθια. Τα φύλλα είναι πτερωτά με φυλλάρια οδοντωτά ή πριονωτά και έχουν πτερυγιοειδή μίσχο. Τα άνθη της τριανταφυλλιάς βγαίνουν στις άκρες των τρυφερών βλαστών. Στην αρχή είναι κλειστά τα μπουμπούκια της, ενώ σιγά σιγά αρχίζουν να ανοίγουν και να ξεπετάγονται τα πέταλα. Τα πέταλα έχουν διάφορα χρώματα. Το χρώμα των λουλουδιών τους είναι ανάλογο με την ποικιλία της κάθε τριανταφυλλιάς. Η τριανταφυλλιά πολλαπλασιάζεται με πέντε τρόπους. Πολλαπλασιάζεται με παράρριζα, με σπέρματα, με καταβολάδες, με μοσχεύματα και με μπόλιασμα.
Ριχόσπερμα
Αναρριχητικό, φυλλοβόλο, αρκετά ανθεκτικό φυτό. Το ριχόσπερμα πήρε την ονομασία του από τα μικροσκοπικά, αστεροειδή, λευκά, αρωματικά ανθάκια του που γεμίζουν τους μίσχους του. Το πλούσιο φύλλωμά του, το οποίο χάνει το χειμώνα, μπορεί να καλύψει μεγάλες επιφάνειες προσφέροντας ένα μοναδικό αισθητικό αποτέλεσμα. |